کاروانی از شعر
یک رباعی از ابوسعید ابوالخیر:
آتش به دو دست خویش در خرمن خویش
من خود زده ام چه نالم از دشمن خویش
کس دشمن من نیست منم دشمن خویش
ای وای من و دست من و دامن خویش
***
از آتش عشق همه کس با خبر نیستند،یا به عبارتی به دریا رفته
می داند مصیبت های طوفان را ،فصیحی هروی شعری قریب
به این
از سوز محبت چه خبر اهل هوس را
این آتش عشق است نسوزد همه کس را
***
نگاه سعدی به عمر رفته :
در این امید به سر شد دریغ همر عزیز
که آنچه در دلم است از درم فراز آید
امید بسته بر آید ولی چه فایده زانک
امید نیست که عمر گذشته باز آید
***
فروغی بسطامی پایان عشق را دردناک تر از آغاز آن میداند.
در وادی محبت دانی چه کار کردم
اول به سر دویدم ،آخر ز پا فتادم
***
شاعری به نام سلیم معتقد است که غم عشق را پایانی
نیست.
غبار غم ز دلم کم نمی شود هرگز
چه خاک بود که کردم ز عشق بر سر خویش
***
مجنون در همه جا به دنبال لیلی است.
دید مجنون را عزیزی دردناک
در میان رهگذر می بیخت خاک
گفت ای مجنون چه می جویی از این
گفت لیلی را همی جویم از این
گفت : لیلی را کجا یابی ز خاک
کی بود در خاک شارع درّ پاک
گفت من می جویمش هر جا که هست
بو که جایی ناگهش آرم به دست
عطار
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند